Ks. dr Wojciech Lipka

Urodziłem się w roku 1969 na wschodnim Mazowszu w rodzinie chłopskiej. Powołanie po ludzku zawdzięczam dwom wyjątkowym kapłanom – jedynym, jakich wtedy znałem: proboszczowi parafii Pniewnik przez 36 lat – śp. Ks. prał. Feliksowi Boguszowi, i jego wikariuszowi przez 16 lat – Ks. prał. Jerzemu Borsowi. Ich przykład życia i posługi sprawił, że w okolicy I Komunii Świętej zechciałem być taki jak oni. Kapłani mego dzieciństwa przechodzą już po nagrodę do Pana, w 2017 zmarł pochodzący z mej wioski Ks. prał. Kazimierz Gers, którego prymicję dobrze pamiętam. Jednym z mych proboszczów był śp. Ks. kan. Jan Makowski, uczestnik Powstania Warszawskiego i partyzant.

Święcenia kapłańskie otrzymałem w 1994 roku, i przez dwa lata pracowałem jako wikariusz w parafii Niepokalanego Serca Maryi w Otwocku-Śródborowie, u boku szczególnie ciepłego i rodzinnego śp. Ks. prał. Stanisława Żebrowskiego.

W lipcu 1996 roku, jako pierwszy z kapłanów Diecezji Warszawsko-Praskiej, wyjechałem do Pamplony na studia z prawa kanonicznego na Uniwersytecie Nawarry. Przez ponad tydzień byłem jedynym Polakiem w domu, cały czas poświęcałem na naukę języka hiszpańskiego, a życie codzienne mobilizowało mnie do tego. Dyrektorem „Rezydencji Iturrama” był wówczas Ks. Juan Francisco Pozo, a jego zastępcą Joaquín Calvo Álvarez. Dwa pierwsze lata upłynęły na słuchaniu wykładów (podkreślę, że nie przepadł ani jeden!), a dwa kolejne na przygotowaniu rozprawy doktorskiej na temat „Separacja małżeńska: natura prawna, historia i perspektywy”, którą obroniłem w czerwcu Jubileuszowego Roku 2000. Promotorami obszernej pracy byli Juan Ignacio Bañares Parera oraz Juan Pedro Viladrich Bataller.

Za zgodą władz Uniwersytetu i Bp. Kazimierza Romaniuka angażowałem się, na miarę możliwości, w pracę duszpasterską: spowiedź i rekolekcje w Ruchu Rodzin Nazaretańskich, niedzielne wyjazdy do parafii, zastępstwa w przypadkach awaryjnych, zastępstwa w czasie wakacji w Archidiecezji Sewilla i Diecezji Pamplona, duszpasterstwo Polaków.

Dzięki przyjaciołom poznałem historię i geografię Hiszpanii; we współpracy z Ks. prał. Żebrowskim, wielkim czcicielem Niepokalanej, zrealizowałem dwie pielgrzymki do Fatimy z ze zwiedzaniem sanktuariów Hiszpanii północnej i południowej. Jako księdza zachwycał mnie wprost złoty wiek mistyki hiszpańskiej, który wydał wybitnych świętych fascynujących i aktualnych do dziś.

Czas studiów wspominam jako wielkie rozszerzanie horyzontów: zamieszkiwanie i rozmowy z kapłanami z Afryki, Ameryki Południowej i Azji; poznawanie zwyczajów, historii innych krajów i roli Kościoła w nich; zapoznanie z procesami sekularyzacji, które osłabiły katolicyzm w Europie zachodniej, a obecnie walczą z nim w Polsce; zdobywanie cennej wiedzy i doświadczenia; możliwość obserwowania z bliska pracy kapłanów Opus Dei.

Po powrocie do Diecezji zlecono mi pracę w Kurii, najpierw jako notariusza (pomocnika Kanclerza), potem Kanclerza. Od początku istnienia Wyższego Seminarium Duchownego w naszej Diecezji jestem wykładowcą prawa kanonicznego. Od roku 2015 kieruję Akademikiem Praskim, diecezjalnym domem studenckim dla 130 osób (aktualnie z 13 krajów).

Duży udział w mych osiągnięciach ma hiszpańska Fundacja Vasconia, powiązana z Uniwersytetem Nawarry, która sfinansowała studia i pobyt w Pamplonie.

Życzę Fundacji FURCA, by jej praca przynosiła podobne, nawet okazalsze owoce, w postaci gorliwej i różnorodnej posługi polskich kapłanów.

Furca.org